Ik heb na de Paralympische Spelen in Beijing echt even tijd nodig gehad om te resetten, want pfoe, het was allemaal wat. Langzaamaan begin ik weer met mijn normale leven.
Als ik terugdenk aan afgelopen seizoen, is dat heel erg positief. Misschien wel het mooiste moment was de World Cup in Hochfügen, waar ik me plaatste voor de Paralympische Spelen. Na twee tegenvallende wereldbekerwedstrijden zat ik er een beetje doorheen, maar daar wist ik helemaal op eigen kracht het doel te halen dat ik zó graag wilde: een ticket naar Beijing. Ook de wereldkampioenschappen, waar ik twee medailles won, waren spectaculair. Kortom: een heel vet seizoen.
Ook de Spelen waren een gave ervaring, al heb ik daar niet neergezet wat ik wilde. Het niveau was aanzienlijk hoger dan alles wat we hiervoor hebben gedaan. Qua course, qua concurrentie, was het sterker en hoger dan ik gewend was en misschien wel dan waar ik me goed bij voel. Het voelde als overleven. Iedereen was in topvorm, ik bleef een beetje achter. Voor mijn doen heb ik het goed gedaan, maar de rest was gewoon beter.
Wat dat betekent voor de toekomst, weet ik nog niet precies. Ik ga binnenkort evalueren met de NSkiV, om te zien hoe ik verder ga. Daarover dus later meer. Op dit seizoen ben ik in elk geval ontzettend trots. Ik heb mijn grenzen verlegd, ben uit m’n comfortzone gegaan, heb nog nooit zo hoog gesprongen … Dit seizoen ben ik als mens en als atleet heel erg gegroeid. En ik heb er alles aan gedaan om het zo goed mogelijk te doen.
Mentelity Games
Ik heb het seizoen in de sneeuw geweldig afgesloten met de Mentelity Games: vier dagen sneeuwpret voor mensen met een handicap, die gewoon heerlijk genieten van skiën en boarden met vrienden en familie. Het was prachtig weer, de sneeuw was te gek en ik heb daar iedereen een beetje les mogen geven. Heel gaaf om anderen te helpen, een lach op het gezicht te toveren en zo de wereld een beetje te veranderen. Het was ook voor mij inspirerend.
Invictus Games
Kort daarna was ik ook nog ambassadeur van de Invictus Games in Den Haag. Het was te gek om te zien hoe (oud-)militairen, die tijdens hun werk mentaal of fysiek gewond zijn geraakt, sport als uitlaatklep gebruiken en proberen met maximale uit zichzelf te halen. Geweldig om dit van zo dichtbij mee te maken.
